Το Ευπαλίνειο Υδραγωγείο στο Πυθαγόρειο Σάμου αποτελεί -παγκοσμίως- μεγαλειώδες μνημείο της ανθρώπινης και κατασκευαστικής ικανότητας, ένα ανεπανάληπτο τεχνικό έργο, που λειτουργούσε επιτυχώς για 1100 περίπου χρόνια.
Το έργο ανακηρύχθηκε διεθνές τοπόσημο μηχανικής την Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2017 από την American Society of Civil Engineers (ASCE).
O επικεφαλής της αποτύπωσης του Ευπαλινείου υδραγωγείου από το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο στην Ελλάδα και πρωτοπόρος μελετητής του έργου, αρχαιολόγος και αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, Hermann J. Kienast, στην κεντρική ομιλία της εκδήλωσης, υπό τον τίτλο «Η Επανεξέταση του Ευπαλινείου Ορύγματος» τόνισε ότι «υπάρχουν πολλές πτυχές του σχεδιασμού της σήραγγας που συνεχίζουν να συζητιούνται»: το «πώς σχεδιάστηκε, πώς καθορίστηκαν τα επίπεδα των δύο εισίοδων και πώς καθορίστηκε η κατεύθυνση της ευθυγράμμισης» του ορύγματος. Επίσης στάθηκε στο ζήτημα της χρονολόγησής του μνημείου για την οποία «μπορούμε να συμπεράνουμε ότι κτίστηκε πριν από την περίοδο του Πολυκράτη, δηλαδή γύρω στα μέσα του 6ου αι. π.Χ.».
«Το Ευπαλίνειο, έργο με ιδιαίτερη καινοτόμα αντίληψη και σκέψη έχει γίνει τρέντυ» δήλωσε ο Κωνσταντίνος Μέμος, ομότιμος καθηγητής του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου και διοργανωτής της εκδήλωσης. Ο τελευταίος έκανε ένα μικρό ιστορικό της ανακήρυξης του Ευπαλινείου Ορύγματος ως Διεθνές Ιστορικό Τοπόσημο Μηχανικής και υπογράμμισε: «Το Ευπαλίνειο Όρυγμα χαρακτηρίζει την τεχνική ικανότητα και αρτιότητα των Αρχαίων Ελλήνων. Μέσα από αυτό προβάλλεται το κομμάτι εκείνο της αρχαίας Ελλάδας που έχει αναδειχθεί λιγότερο».
Ο Δημοσθένης Σβολόπουλος, επιβλέπων του πρόσφατου έργου αναστήλωσης, συντήρησης και ανάδειξης του Ορύγματος και προϊστάμενος της Διεύθυνσης Αναστήλωσης Αρχαίων Μνημερίων του ΥΠ.ΠΟ.Α. στάθηκε στους συντελεστές του έργου, για να προσθέσει ότι: «Η Ιστορία του Ευπαλινείου Υδραγωγείου φαίνεται να διαγράφει ένα ευρύ κύκλο στο χρόνο: η σύλληψη, ο σχεδιασμός, η εκτέλεσή του έγινε στην αρχαιότητα από μια ευημερούσα πόλη σε πλήρη ακμή. Ο γενικός σχεδιασμός του έργου, η φάση της εφαρμογής του απαιτούσαν υψηλότατο επίπεδο εφυφυϊας και γνώσεων, μέθοδο, δεξιοτεχνία, παιδεία συλλογικής εργασίας. Εικοσιέντε αιώνες μετά, ο Πολιτισμός και η χώρα μας απάντησαν σε μια νέα πρόκληση: αυτήν της διάσωσης του μνημείου, της στερέωσης και της ανάδειξής του».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.